4 Nisan 2015 Cumartesi

kaçış

Zamanın kendisini bizden çok öldürdüğü dogrudur. Uzun zaman oldu. Uzun zaman sevdim bu sefer cesaret bile ettim sevmeye. Herseye yetecegini dusundugum mücadelem sevmeye yetti. Yarı yarıya.  Mutluluk kozasından çıktı ve kanat açtı göğe.  günün sonunda kapatacak gozlerini sonsuz göğe. Kaçtım. Yine. Kendimden. Kaçıyorum. Ne zaman düşlesem uzaklaşıyorum. Unutuyorum
 Hafızam oyunlar oynuyor ya da. Karların beyazlığında eskitiyorum karanlığımı. Söylemedi kimse ne zor olduğunu zamanın, ne zorlandığını.

Mutluluk? Kelime anlamına girmek kadar gereksiz nedensiz gülümseyen mutluluk. Yaşam iplerini koparmışken ısrarla tutunmak uçuruma. Hani olur ya bir an düşer jeton ve bir boşluk doğar içine. Ne yapar insan?

Bilmiyorum hiçbir şeyi.  Umutsuz değilim.  Mutsuz? Belki.

büyümeye çalışıyorum.  Belki fazlaca büyüyorum. Anlamsız kelimeler anlam kazanıyor gözlerinde, kirpiklerin altını çiziyor mühim bulduklarını. Bir başka bitiş indirecek mi bayrağını başlangıca? Bekle zamanım. belki yol bu defa kendi gelir ayaklarınızımızın dibine.