aylar geçiyor uyum sağladıktan sonra tekrar alışmak için. bir şehre uyum sağlamak yeni bir insanı kabullenmek gibi. ağladığın güldüğün kişiyi terk etmek gibi şehirden ayrılmak da. iyisi kötüsü sen olduğun şehri yine sen olmaya çalıştığın yere dönerek geride bırakıyorsun.
gecenin üçü sessizlikte soluksuz çığlıkların çınladığı gece. 3 saat var buradan da gitmeme. 3 saat kaldı tekrar ana rahmine dönmeye. kızgınım hırslı ve öfkeliyim kendime. çoklu kişiliğin yok. lanet olsun ki başka bir karaktere yükleyip azaltamıyorum yükümü bu defa. tek bir karakterde taşımak zorundayım. yine başladı koşu. mücadeleye adımlar kala ya yavaşlarsam ya durursam istemsiz daha kötüsü ya biri beni durdurma cürreti gösterirse? korkuyorum. ölümden değil lakin ölümüne. tekrar yeni bir yaşama korkuyorum. içgüdülerim deli gibi tekrar kaçabileceğimi haykırıyor. ama kaçsam da herkesten ve herşeyden daha ne kadar kaçabilirim kendimden?
kaç yıl kaç asır kaldı yaşamamıza? kaç bin yılda tükenecek insanlık? yıllar yok önümüzde belki aylarımız dahi yok oldu, yok edildi. çocuklar aileler katledildi. bir yanım savaşmak mücadele etmek istiyor bir yanım ise umutsuzluk afyonuyla tutuşmuş halde. ne kaldı benden geriye?
benim yatmadan yanıma almayı unuttuğum suyum, unutmuş beni çoktan. umurunda değilmişim asırlardır. benim mavi ceketli fedaim şiirlerinde duyumsamamış bile ismimi hayalinde başka saçlar gezinmiş. sesi başla tenlere çarpmış ve geri dönmüş kulaklarına. benim kalemi asırlar kesen sevgilim. unuttuğun dudaklar nasıl sayıklar seni. ilk tanıştğımızda kalbim başkasının ellerine hapisti senin yüreğinse benim parmaklarıma dolanmıştı. şimdi benim ya senin şeytan merdivenin. anımsamadan yerdim duygularımı. umursamadan. ne yazık ki henüz hatırladım rüyalarımı. asla aşık kişi olmayacağım ben. asla amaçsız olmayacağım. mücadelem olacak ardımda pelerin gibi rüzgarın okşadığı. asla ama asla susuzluk olmayacak içimi acıtan. kömür karası düşler ve bomba altında parçalanan çocuk gözleri kabuslarımda. susuzluk değil artık.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder